سالی که درخت های روستا میوه نمی داد
و همه همه را به نحس بودن محکوم می کردند
و همه می پبداشتند که نکند خودشان نحسند
سال نحسی که مگو

انسان هر از چند گاه مجبور می شود به در افتادن با روح کثافت زندگی خویش ، منطق حکم به خودکشی دسته جمعی می کند و آدم منطقی چاره ای نخواهد داشت ، سرنوشت ماهم همین است ، اینک در آستانه ی نقطه ای دیگر از تاریخ این کشتارگاه صنعتی در این سرزمین فراموش شده ی پروردگاران زمین و انسان ، یا سر به تیغ جلاد باید سپرد بی آنکه خواسته باشیم یا تن می فروشیم به
به طاعونی که سراسر با ما خواهد ماند تا واپسین دم زیست . انسان حیوانی است سیاسی نه ازآنرو که شهر را می سازد ، از آنکه توان جیغ کشیدن دارد ، توان کمک خواستن ، توان بارها سر افکنده شدن .
کسی مارا نمی نگرد کسی نمی داند در این سیاه چاله چه بلائی قرار است بر سرمان بیاید و آنان که می دانند هم کاری از دستشان بر نمی آید ، تنها منتظریم ، منتظر دستور یا میلی که کی دری باز شود ، نوری بتابد که کاش نتابد و چهره های هم بند هائی که شاید آخرین لبخند انسانی را تجربه کنیم و اولین عشق را بیاد آوریم

مگسی از برخورد مگس کش یک بالش کنده شد، حالا شده بود مگسی که فقط یک بال داشت ، گفتن اینکه کاش هر دو بالش کنده شده بود هم هیچ دردی را دوا نمی کرد ، مگسی که فقط یک بال داشت هم مجبور بود زندگی کند مثل مگس هائی که هر دو بالشان را داشتند ولی او مثل آنها نمی توانست زندگی کند ، فقط باید زندگی می کرد ، با خودش فکر کرد با بالی که دارد چه کار می تواند بکند ، مگسی که فقط یک بال داشت در هر صورت مگس بود و باید پرواز می کرد اما فقط یک بال داشت ، همیشه فکر کرده بود که بال هایش زیادی سبکند و میدانست وزن یک بال میشود نصف وزن دو بال پس چرا یک بال از دوبال سنگین تر بود، بی نهایت سنگین تر ، و بدتر از همه این بود که وزن سمت راست و چپ بدنش مساوی نبود ، مگسی که حالا فقط یک بال داشت یک لحظه به خود آمد ، سمتی که بال نداشت به نظر سنگین تر شده بود ، به نظرش همه چیز یک کابوس می آمد ، چند قدم راه رفت تا حالش جا بیاید ، سمت راستش سنگین تر بود ، تا جائی که بیاد داشت بال چپش کنده شده بود ، باز نگاه کرد ، بال چپش بود ولی سمتی که بال نداشت سنگین تر بود ، باز فکر کرد بال چپ وصل می شود به نصفه ی چپ بدن ، بال راست به نصفه ی راست ، همه چیز بی نهایت پیچیده شده بود با بالی که نبود ، باز فکر کرد ، درست بود نصفه ای که بال داشت سنگین تر شده بود ، خیالش راحت شد ، توی دلش به خودش خندید و خوشحال بود ازینکه این قضیه ی وزن بدنش را با کسی مطرح نکرده ، اما سمت چپ سنگین تر بود ، باز همه چیز پیچیده شد ، دوباره همه چیز را از اول مرور کرد ، شاد فکر می کرد سمت چپ سنگین تر است در حالی که سمت راست طبیعتا سنگین تر باید باشد ، مگسی که فقط یک بال داشت بی نهایت غمگین بود و افسرده و گرسنه و خسته

وضعیتی که در آن بود به هیچ وجه برایش قابل پیش بینی نبود ، موقعیتی بود انگار خارج از جهانی که تا کنون در آن زیسته بود و خارج از جهانی که حتی تصورش را داشت ، جهانی نزدیک اما بی نهایت دور ، اتاقی بود بزرگ بدون پنجره با دیواررهائی تاریک ، حتی نمی دانست در اتاق کجاست ، اتاق حتما در داشت اما او نمی دیدش ، دور و ورش پر بود از مردهائی دشداشه پوش که همه همدیگر را می شناختند و بدون کمترین شکایتی گرم صحبت بودند ، یکی می گفت و بقیه می زدند زیر خنده ، دیگری از جائی که نمی دیدش جواب می داد و باز قهقه های بلند ، همه عرب بودند ، از بچگی از عربها بدش می آمد ، مثل بیشتر ایرانی ها ، مخصوصا آنجائی که او به دنیا آمده بود ، جائی در مناطق شمالی ایران که به تور طبیعی هیچ ارتباطی با عربها نداشت ، کلمات برایش آشنا بودند اما چیزی از کلیت صحبت ها نمی شد فهمید ، انگار کسی نمی دیدش ، نگاهش می کردند ولی نادیده اش می گرفتند ، داشت فکر می کرد چطور با این موقعیت جدید کنار بیاید ، شاید سالها طول بکشد ، به هر حال او آنجا بود و باید یاد می گرفت که چطور با این آدمهای جدید که هیچ نسبتی با زندگی گذشته اش نداشتند کنار بیاید ، چاره ای نبود ، همیشه شاید همین بوده ولی همیشه کم کم اتفاق می افتاد مثل به دنیا آمدنش ، فرق اصلی در سرعت ماجرا بود ، اینبار بی آنکه به او هیچ خبری داده باشند تصمیم گرفته بودند همه چیز را برایش دیگرگون کنند ، کاری که باید می کرد این بود که وانمود کند همه چیز برایش طبیعی است ، باید سعی می کرد بفهمد و کم کم صحبت کند ، داشت به چیزهائی که از قرآن یادش بود فکر می کرد ، زمانی همه ی آنرا با عشق خوانده بود ، آن وقت ها شاید خیلی از عربها بدش نمی آمد ، نفرتی بود که مدام بیشتر شده بود و حالا این وضعیت که اصلا نمی دانست چرا

چیزی نمی تواند پاسخ گوی زجری باشد که انسان در جهان می کشد ، این جمله نمی تواند حسش را برساند و این آزارم می دهد ، نمی خواهم به نقد پاسخ های مذهب به معمای چرائی آفرینش انسان بپردازم ولی من را قانع نمی کند کسی که آسیب دیده ، انسانی که زجر کشیده – زجر کش شدن انسان شاید بهترین توصیف باشد ، دقمرگ شدن – انسانی که دقمرگ شده را چیزی تسکین نمی دهد و این کل این نگرش را و هر نگرش دیگری را که بخواهد با دیدی فرای واقعیت به رنج بپردازد و پاسخی روشن و ساده از روی حماقت بدهد زیر سوال می برد ، شاید روند کلی تاریخ زیستن انسانها به کم شدن درد بیانجامد ، کم شدن رنج زیستن ، بی عدالتی ، ظلم و ... اما این چیزی از بی معنائی زیستی چنین نمی کاهد ، مرگ صدام تقاص کدام یک از بیشمار جنایت هایش بود ، کدام قربانی از مرگش تسلا یافت ، جوان پانزده ساله ای که وحشیانه به او تجاوز می شود ، به او تجاوز شده است وحشیانه ، به همین سادگی بدون هیچ جوابی

مرد با چهره ای نگران ایستاده ، انگار منتظر کسی باشد ، صدای ماشین ها که از روبرویش می گذرند و او بعضی هایشان را نگاه می کند ، شاید کسی قرار است با ماشین دنبالش بیاید ، پشت سرش آدمها در رفت و آمدند ، گاهی بعضی هایشان می ایستند و بعد از چند لحظه دوباره ادامه می دهند به راه رفتن ، سیگاری را از توی کوله پشتیش در می آورد و دنبال فندک می گردد یک بار همه ی جیب هایش را می گردد ، دوباره کوله پشتی را می بیند ، کمی نگران می شود و بعد دوباره جیب شلوارش را نگاه می کند ، همانجاست ، حالا با خیال راحت تر سیگار می کشد ، موبایلش را نگاه می کند آن را می گذارد در جیبش و بلافاصله دوباره درش می آورد شماره ای را می گیرد کسی جواب نمی دهد ، دوباره می گیرد ، دختری که آنور میدان ایستاده ، موبایلش را از کیفش در می آورد ، مرد دختر را می پاید ، دختر موبایلش را جواب می دهد و مرد هنوز منتظر کسی است که جوابش را بدهد ، موبایل را در جیبش می گذارد و راه می افتد ، دختری خوشکلی از رو به رو می آید با عجله ، مرد بر می گردد و از پشت نگاهش می کند ، دوباره موبایلش را در می آورد ، و زنگ می زند ، دختر با عجله دور می شود ، مرد روزنامه فروش دارد روزنامه هایش را مرتب می کند مرد می ایستد و تیتر ها را می خواند ، موبایلش را نگاه می کند
اتاق کاملا به هم ریخته است ، یک اتاق پر از نور با پنجره ای بزرگ که پرده ی توری کهنه ای دارد ، پرده به هیچ دردی نمی خورد جز اینکه پنجره لخت لخت نباشد ، تخت خواب یک نفره ای که پتوی سبز گلداری درست وسطش مثل یک کوه جمع شده و دو تا بالش بزرگ در دو طرف تخت ، زیر تخت پر است از کتاب و کاغذ که همین جور روی هم ریخته شده اند ، آنطرف کمدیست با در باز که لباسهایش را انگار بالا آورده باشد روی تخت و میز کامپیوتر با انبوهی آت و آشغال که دور تا دور مانیتور را پر کرده اند ، چند بسته سیگار ، سه لیوان در سایز های مختلف ، کلی کاغذ و مداد و خودکار و کلی سی دی که وقتی روی هم بوده اند ، وسط اتاق مرد با همان لباسهای بیرون دمر دراز کشیده و به موبایلش نگاه می کند ، بی هیچ حرکتی ، فقط نگاه می کند
صدای زنگ تلفن بیدارش می کند ، موبایلش را نگاه می کند و تند از جایش بلند می شود ، می رود به سمت آشپزخانه ، تلفن همچنان زنگ می زند ، توی یخچال انگار چیز به درد بخوری نیست ، بالا خره با یک سیب می رود به سمت تلفن ، که حالا صدای زنگش خفه شده ، سیب را با اشتها گاز می زند و همزمان لباسهایش را در می آورد و پرتشان می کند کف اتاق ، سیب را که تمام می کند دوباره می رود به سمت آشپزخانه و زیر چای را روشن می کند ، حالا فقط یک شورت پوشیده ، کنار در آشپزخانه به دیوار تکیه می دهد چشمانش را می بندد ، همه جا تاریک شده ، صدای موزیک بلند می شود ، سونات ویلن بلا بارتوک موومان سوم
توی تاکسی نشسته کنار راننده ، راننده می گوید باید از ته دل کتکشان بزنید ، پسری که پشت نشسته می گوید حاجی تو نمی آئی؟ راننده می گوید چشمشان را در بیاورید ، مرد راننده را نگاه می کند و می گوید من پیاده می شوم ، راننده نگاهش می کند و به پسری که پشت نشسته چشمک می زند و بعد نگاهش می کند و با لبخند می گوید می خواستی کجا بری؟ مرد می گوید خانه ، راننده می گوید ولی خانه ی شما که اینجا نیست ، مرد می گوید چرا همینجاست رو به روی مخابرات ، پسری که پشت نشسته بلند می زند زیر خنده سرش را می آورد جلو و به راننده می گوید حاجی ترسیده ، و بعد ناگهان مرد به راننده حمله می کند ، راننده ماشین را خاموش می کند و سعی می کند خودش را ازدست مرد نجات بدهد ، مرد پیاده می شود و شروع می کند با عده ی زیادی درگیر شدن ، همه را می زند و در می رود ، یکی داد می زند بگیریدش مادر جنده را بگیرید
با چشمان باز دارد به گلهای قالی نگاه می کند ، باز دمر ، بلند می شود و می رود دستشوئی ، توی آینه خودش را حسابی برانداز می کند ، با لبخند از دستشوئی بیرون می آید ، کمی اطراف را نگاه می کند انگار دنیال چیزی بگردد ، می رود توی اتاق و دوباره بر می گردد ، دم در کوله پشتیش را می بیند ، سیگارش را در می آورد و می رود توی آشپزخانه ، یک چای می ریزد و سیگارش را با شعله ی اجاق روشن می کند ، روی کاناپه دراز می کشد و با لبخندی که همچنان روی لب دارد به سیگارش پک می زند ، چایش را می برد و می گذارد کنار کامپیوتر ، کامپیوتر را روشن می کند و بعد باز دنبال چیزی می گردد ، چند بار خوب همه جا را می بیند ، می رود سراغ تلفن و شماره ای را می گیرد در حالیکه دارد به اطرافش نگاه می کند ، صدای زنگ موبایلش را می شنود ، گوشی تلفن را می گذارد روی میز و دنبال صدا را می گیرد ، صدا از زیر لباسهایش می آید ، با لبخند موبایلش را نگاه می کند و می رود به سمت اتاق و پشت کامپیوتر می نشیند

خودم می دانم که انگلم نمی خواهد تو بگوئی ، نمی توانم عوض کنم چیزی را این بهترین و ضعیت منست ، بخدا خسته ام باور کن ، ولی توان اینکه ازینجا بروم را ندارم ، کاش ،

هوووووووف ، نفس خیلی عمیق ، کاش زودتر تمامش می کردند ، همه ی این فیلم تکراری را که انگار صد بار دیده ام ، آخرین لحظه که صدای گلوله را می شنوی نباید خیلی بد باشد ، درست قبل از تمام شدن سخت ترین لحظه هاست ، قبل از راه افتادن ، و وقتی راه افتاده باشی ، برگشتن مجرمانه ترین کار است ، مثل همه ی کسانی که خیانت می کنند ، تنها کمی بیشتر طول می کشد همه جیز ، و این دقیقا بزرگترین خیانتی است که مجرم می کند به خودش ، دقیقا به خودش بیشتر و نه هیچ کس دیگر ، نمی نویسم فردا ، همین الان
نمی خواهم با سکوت همراه کسی باشم که ازو می ترسم

دوباره همه ی آن حرفهای همیشگی از همان کارهای خفنی که با هم باید بکنیم ، و من هم بدون اینکه یک کلمه را هم فهمیده باشم تائید می کنم ، آره ، خیلی خفنه ، وحشتناکه ، و بعد این پیشنهاد که مکالماتمان را ضبط کنیم ، شوکه می شوم ، طبق تعریف خاص خودم ، همه ی ماها لمپنیم ، و این از جاکش هم به نظرم بدتر است ،کمی از هر کاری که بشود کرد برای ثانیه به ثانیه تا آخری که همیشه از آن ترسیده ام ، دوستم می گفت من همه ی مزه ها را چشیده ام و این خیلی کارم را سخت می کند در انتخاب اینکه اگر دوباره زندگی کنم چه جوری باشد ، چیزهای خوب واقعا خوبند ،ولی نمی ارزد که آدم به خاطرشان خیلی سختی بکشد ، خب این یعنی لمپن ، یک لمپن بزرگ جاکش ، شاید اگر آلمانی بودم این تور نبودم ، شنیده ام آلمانیها مثل ما نیستند ، راستش آدمهای فاسبیندر از آدمهای مجید مجیدی و حاتمی کیا به من شبیه ترند ، حتی آدمهای دور و برم هم مثل آنها شبیهم نیستند ، هانا شیگولا دقیقا همان دختری است که می توانستم عاشقش باشم و او ازین قضیه برای آزار من نهایت استفاده را می کرد ، مثل همان کارهائی که ناز نقاش می کرد یا نیلوفر ، من خودم خدای آزار جنسی بودم ، شاید همه ی این چیزهائی که می کشم به خاطر لذت بیش از حدی است که مادرم برده ، این جمله گاهی به این شکل و بیشتر به شکل گناه بزرگی که مادرم کرده ، همیشه با من می ماند، منظورم از خدای آزار جنسی آنجوری نبود که به نظر می آید ، دیگر راستی راستی بدم آمده از این جور صحبت کردن ، نه من نه هیچ کدام از ما کاری جز همه ی آنچه که میتوانستیم نکرده ایم ،همین

از کجا
به دنبال
چی؟
بی نشانی
تبدار
و
مست

خب خوب که سرد شده ایم همه ، یعنی من شاید درست مثل قبل و البته با همان نفرتی که داشتم ، مدام ذهنم دنبال این است که پیش بینی کند همین چند لحظه ی قبل درست وقتی که ماکارونی های چسبیده به بشقاب ها را با نفرت می کندم به مرگ آقای فلان فکر می کردم که اگر الان بشود خوب است یا نه ؟ آخرش هم وقتی که ظرفها را با احساس پیروزی توی کابینت می چیدم هنوز نتیجه ای نگرفته بودم ، نکته ای را در مورد خودم فهمیده ام اینکه همه ی کارها را هر روز نمی کنم خیلی بد است ، هر چند روز پشت سر هم فقط یک کار را می کنم تا اینکه حسابی خسته می شوم و بعد می روم دنبال بقیه ی کارها ، البته این نکته را خیلی وقت است که می دانم ولی خب نتونسته ام برایش راه حلی پیدا کنم ، احمقانه ترین کار این است که یک برنامه ی روزانه داشته باشم ، عمرا اهل برنامه ی روزانه داشتن نیستم ، مشکل زیاد دارم بهتر است به مشکلات زندگیم فکر نکنم ، و آخرین نکته که الان می نویسم این است که از این خراب شده بروم بهتر است ؟ یا نه ؟ کسی به دادم نمی رسد هیچ وقت